Thank you for watching the Truman Show

Op een zonnige zaterdag zoals vandaag (in plaats van de verwachte ijsstormen is het hier midden oktober nog heel lekker weer) zijn de meeste Amerikanen in de suburbs of a)hun groener dan groene grasveld aan het maaien, b) Jack, Jason of Josh aan het toejuichen langs een voetbalveldje c) naar een Renaissance Fair (Nee, die blijken dus niet bedacht te zijn door de scriptwriter van de Gilmore Girls maar bestaan echt, en ze zijn OVERAL) of ze scharrelen thuis rond in een joggingpak met het logo van hun college of hun favoriete football-team. 

Vandaag moest ik het vooral hebben van categorie A en D - de mensen die thuis waren. Ik was namelijk niet thuis, maar 3 uur verderop in een suburb van Richmond, Virginia. Richmond en omgeving is solid redneck country, maar de economische crisis brengt hier veel gematigde Republikeinen aan het twijfelen. Daarom stuurt de Obamacampagne elk weekend honderden vrijwilligers naar Virginia om kiezers die geregistreerd staan als undecided te bezoeken om hen informatie te geven over Obama's standpunten en hen over te halen om een kruisje bij zijn naam te zetten op 4 november. 

Na een supersnelle autorit met mijn teammate-for-the-day, de blije gospelzingende Afrikaan Ade (in zijn witte splinternieuwe mariah carey-ish glittermercedes vol gadgets, waar ik tot mijn bescheiden geuitte grote blijdschap ook nog even een stukje in mocht rijden zonder dat ik daar om gevraagd had) kwam ik aan in Glen Allen, Virginia. Daar zette Ade mij af bij de poort van Pleasantville, nadat hij mij uitgebreid de zegen van de Heavenly Father, the Lord had doorgegeven (want hij voelde toch echt wel dat God een bijzonder plan met mij had aangezien hij mij helemaal vanuit Nederland hierheen had gestuurd). 

Het was net alsof ik op de set van de Truman Show beland was. Alle pre-fab huizen leken op elkaar, strak blauwe lucht, gifgroene gigantische gazonnetjes, een GMC-truck voor Dad en een Lexusje voor Mom op de driveway. Er was nog net geen meer met een horizon van karton a-la Truman, maar alles ademde plastic, fake, onpersoonlijk en leek mij de perfecte voedingsbodem voor existentiele depressies van Hockey Moms die zich afvragen hoe ze in godsnaam op dit punt in hun leven beland zijn. Je kon er een speld horen vallen, (op de grasmaaier in de verte na dan) en er was helemaal niemand op straat. Bij de meeste huizen moest je een gigantische trap beklimmen voor je bij de deur kwam (incl. Halloween-pompoenen en een Welcome to the Hansen's-deurmat) en zodra je aanbelde begon er binnen wat leek op een heel hondenasiel te blaffen. (seriously al die rednecks hebben minstens 2 hele enge honden). Gelukkig zijn Republikeinen vaak net mensen, dus ze waren meestal best vriendelijk en (most importantly) hielden ze hun honden bij mij vandaan. 

Eén vrouw beantwoordde de vraag 'Weet u 't al?' (in nette campaignspeak) met: I'm afraid I'm gonna have to vote for Sarah Palin. Daarna gaf ze mij een keurende 'lift-blik' en vroeg ze me vragend: But..you're so pretty?! alsof de Obama-achterban bestaat uit Mexicaans straattuig en uitkeringtrekkende zwarte moeders. Ze schrok duidelijk van haar eigen reactie en ik kon niks anders uitbrengen dan well thank you, have a nice day en nog maar eens lief lachen. 

Al snel werd me duidelijk dat de Democraten en de Republikeinen in dit nepdorp op zich allemaal aardig waren, maar dit absoluut niet van mekaar vonden. Nu was het natuurlijk geen nieuws dat de VS gepolariseerd zijn, maar om de ene buurman over de andere buurman te horen praten alsof hij een schadelijke bacterie is, is toch wat anders dan een VVD'er en een SP'er in dezelfde ruimte. Die buurmannen kunnen mekaar misschien ook wel vinden met een biertje en een bitterbal, (in hun geval waarschijnlijk een waterige Bud Light en een zak Doritos) maar het zag er niet naar uit alsof dat er ooit van ging komen. 

Verder kreeg ik uitgebreid de kans om 'de' Hockey Mom zoals zij door Sarah Palin bedoeld is te ontmoeten. Ze blijkt echter doorgaans een stuk dikker dan Sarah herself, ze heeft een nog irritanter accent en draagt zeker geen hakken van het merk Naugthy Monkey zoals mevrouw de gouverneur, maar gewoon oude sportschoenen. Ze is niet echt geinteresseerd in politiek en heeft eigenlijk geen tijd om met je te praten, want op zaterdag moet de wekelijkse truckload boodschappen van de Wal-Mart uitgeladen worden, en ondertussen kijkt ze een herhaling van Oprah of The View. Gelukkig wilden sommigen van hen nog wel mijn uitnodiging aannemen voor een speech die Bill Clinton morgen bij hen in de buurt zal houden. Het bleek wel dat veel van deze ladies waarschijnlijk niet op McCain zouden stemmen als Hillary Clinton de nominatie gewonnen had. 

Na een aantal uur werd ik met pijn in mijn kaken van mijn Prodent-smile en redelijk moeie beentjes weer opgehaald door de nog altijd onnatuurlijk blije, God voor alles dankende Ade. ('Thank you Lord for the sunshine today, Alrighty Father thank you for that green light, Oh Lord this coffee tastes GOOOOD!') Op de terugweg was ik onderhand wel gewend aan zijn retoriek en ik moet eerlijk toegeven dat hij met zijn gigantische smile en gangsta-slang een aanstekelijke werking op mijn humeur had en wel één van de meest positieve mensen is die ik ooit heb ontmoet. Een verkeerde afslag genomen? Don't worry, daar heeft the Lord vast een bedoeling mee. Nauwelijks files op de terugweg? Gods teken dat hij ons dankbaar was voor ons harde werk. Daarnaast was hij ontzettend respectvol tegenover mij; hij wilde hij me totaal niet bekeren, wat wel prettig was omdat ik even bang was dat ik de hele dag met een soort Jehova door zou moeten brengen. At the end of the day vond ik hem een ontzettende koning-keizer-held (jazeker Nouk, hij was er zo eentje), natuurlijk ook vanwege zijn geniale auto.  

Zo'n lange dag campaignen in de zon is toch best wel vermoeiend, dus nu ga ik met mijn net gehaalde sushi (versgemaakt door een Bruce Lee-lookalike in een roze kimono in 1 van de 30.000 cheapy sushitenten in mijn straat) op de bank een aflevering van Grey's Anatomy kijken (die jullie lekker puh pas over een jaar ofzo te zien krijgen, en ik zeg nikss!).

Nighty-night!.