Het landschap is als uit een film; overal herfstkleurtjes, donkerrode houten graanschuren, hooibergen en donkergroene heuvels en bergen. Niet wat je verwacht in Virginia, dat verder plat en saai is.
Onze bestemming bleek een uitzondering op al het moois onderweg; Grijs, zielloos en intens treurig. Eerder verbaasde ik me erover dat ik in D.C maar weinig dikke mensen zag en dacht ik even dat de dikke Amerikaan misschien maar een onwaar stereotype was- maar nee, hij woont in Roanoke.
Anyway, de reden dat we ons in het autootje hadden gewurmd om naar dit door obesitas geteisterde stadje te reizen was the one and only Barack Obama. De beste man zou in Roanoke Civic Center (een grijze kolos uit de jaren '80 die vaker gebruikt wordt voor ijshockeywedstrijden dan voor politici die een podium nodig hebben) een speech komen geven samen met senator Jim Webb. Wij bleken niet de enigen die hier lucht van hadden gekregen.
Ver buiten de stad stond er al "No parking available anywhere in Roanoke" op de matrixborden. Maar als alle dikke Amerikanen naar Obama's rally zijn, waar zijn ze dan voor de verandering eens niet? Bij de Wendy's. Wij reden dus lekker voorbij de lange rij wachtende auto's en dumpten de te kleine Mini op het lege parkeerterrein bij de fastfoodketen van het vriendelijke meisje. Om vervolgens achteraan in de allerlangste rij die ik ooit gezien heb te gaan staan, samen met een paar duizend Joe Sixpacks, Joe the Plumbers, Hockey Moms en Soccer Dads uit de buurt. Na hordes opdringerige t-shirtverkopers en de Secret Service getrotseerd te hebben namen we met een grote pretzel en een gigantische Diet Coke plaats in de arena (er moet natuurlijk wel wat te happen zijn bij zo'n middagje entertainment) . Daar werden we na een paar waves, een rondje 'Yes we can' roepen, het volkslied, het trouw zweren aan de vlag en een gebed van senator Webb getrakteerd op een prachtspeech van Obama. Mijn supersceptische houding tegenover populistische massabewegingen (bla bla bla...) moest ik echt even aan de kant zetten, want Obama wist niet alleen zijn publiek aan het huilen (en zingen) te brengen, inhoudelijk was zijn speech zo sterk dat ik oprecht even wenste dat ik hier stemrecht had. En hij praatte als een president, hij liep als een president en hij huppelde zelfs als een president (toen hij de lachende mensen die door een korenveld rennen nadeed, een klassieke misleidende reclame hier voor de private healthcare die Obama zo graag wil afschaffen) .
Je kunt je natuurlijk afvragen wat zo'n rally oplevert voor de campagne. Mensen die bereid zijn om drie kwartier in de regen in de rij te staan, die keihard meezingen met Kanye Wests 'Touch the sky' en die hun handen kapot klappen na elke zin van Obama's speech, zijn niet de twijfelende kiezers waar het allemaal om draait in de swing states - zij zitten thuis op hun ranch of in hun eengezinswoning, met hun macaroni 'n cheese uit de magnetron en een herhaling van Married with Children. Spreekt Obama hen aan als hij zegt: "Turn off the tv sets, put away the video games, give your children the best education" ? Of irriteert hij hen alleen maar met zijn stadse, elitaire visies en verhalen over hoe goed hij 'Joe the Plumber' wel niet kent en begrijpt? Als het om muziek zou draaien, zouden deze mensen waarschijnlijk op McCain stemmen; Obama zette onlangs in een 'Ipod top 10' 'Ready or Not' van The Fugees op nummer 1 - McCain koos voor Abba met Dancing Queen (Rudy Giuliani blijkt dus niet de enige cross-dressing Republican te zijn..) en vulde zijn lijstje verder met country-knallers.
Obama's enige kans bij deze groep kiezers ligt naar mijn idee bij de rampzalige economie.
Als Jack & Jenny in Roanoke tijdens de reclame van Married with Children even naar hun lokale nieuwszender waren gezapt, hadden ze hem in hun eigen stadion (ongeveer) het volgende kunnen horen zeggen:
Last week, I was on the campaign trail with Senator Webb. We were driving through this town, and we were getting hungry. So I said: Webb, let's get something to eat. We stopped at a diner, and I was thinking about getting some pie. I just love a good potatoe pie. When we came in, the employees asked if they could take a picture with me, because the owner was a die-hard Republican, so they thought it would be great to get a picture of me in his store.
We took the picture, and then they found out that they were out of potatoe pie. So one of the employees goes in the back to see if they have more - and comes back with the owner. I said: Hello sir, how are you today? I hear that you're a die-hard Republican. And the owner said, that's right, I am a die-hard Republican.
And then I asked him: How's business?
No comments:
Post a Comment