Saturday, October 18, 2008

Barack Obama just loves a good potato pie

Vrijdagochtend veel te vroeg bracht ik goed 4 uur met drie anderen opgevouwen in een Mini Cooper door om naar Roanoke, Virginia te gaan. Roanoke ligt in het westelijkste puntje van Virginia tegen de grens met Kentucky. 3 uur van te voren wordt de weg al slechts nog bevolkt door glimmende pick-up trucks en vrachtwagens met laaange opleggers met hout. 
Het landschap is als uit een film; overal herfstkleurtjes, donkerrode houten graanschuren, hooibergen en donkergroene heuvels en bergen. Niet wat je verwacht in Virginia, dat verder plat en saai is. 

Onze bestemming bleek een uitzondering op al het moois onderweg; Grijs, zielloos en intens treurig. Eerder verbaasde ik me erover dat ik in D.C maar weinig dikke mensen zag en dacht ik even dat de dikke Amerikaan misschien maar een onwaar stereotype was- maar nee, hij woont in Roanoke. 

Anyway, de reden dat we ons in het autootje hadden gewurmd om naar dit door obesitas geteisterde stadje te reizen was the one and only Barack Obama. De beste man zou in Roanoke Civic Center (een grijze kolos uit de jaren '80 die vaker gebruikt wordt voor ijshockeywedstrijden dan voor politici die een podium nodig hebben) een speech komen geven samen met senator Jim Webb. Wij bleken niet de enigen die hier lucht van hadden gekregen. 
Ver buiten de stad stond er al "No parking available anywhere in Roanoke" op de matrixborden. Maar als alle dikke Amerikanen naar Obama's rally zijn, waar zijn ze dan voor de verandering eens niet? Bij de Wendy's. Wij reden dus lekker voorbij de lange rij wachtende auto's en dumpten de te kleine Mini op het lege parkeerterrein bij de fastfoodketen van het vriendelijke meisje. Om vervolgens achteraan in de allerlangste rij die ik ooit gezien heb te gaan staan, samen met een paar duizend Joe Sixpacks, Joe the Plumbers, Hockey Moms en Soccer Dads uit de buurt. Na hordes opdringerige t-shirtverkopers en de Secret Service getrotseerd te hebben namen we met een grote pretzel en een gigantische Diet Coke plaats in de arena (er moet natuurlijk wel wat te happen zijn bij zo'n middagje entertainment) . Daar werden we na een paar waves, een rondje 'Yes we can' roepen, het volkslied, het trouw zweren aan de vlag en een gebed van senator Webb getrakteerd op een prachtspeech van Obama. Mijn supersceptische houding tegenover populistische massabewegingen (bla bla bla...) moest ik echt even aan de kant zetten, want Obama wist niet alleen zijn publiek aan het huilen (en zingen) te brengen, inhoudelijk was zijn speech zo sterk dat ik oprecht even wenste dat ik hier stemrecht had. En hij praatte als een president, hij liep als een president en hij huppelde zelfs als een president (toen hij de lachende mensen die door een korenveld rennen nadeed, een klassieke misleidende reclame hier voor de private healthcare die Obama zo graag wil afschaffen) . 

Je kunt je natuurlijk afvragen wat zo'n rally oplevert voor de campagne. Mensen die bereid zijn om drie kwartier in de regen in de rij te staan, die keihard meezingen met Kanye Wests 'Touch the sky' en die hun handen kapot klappen na elke zin van Obama's speech, zijn niet de twijfelende kiezers waar het allemaal om draait in de swing states - zij zitten thuis op hun ranch of in hun eengezinswoning, met hun macaroni 'n cheese uit de magnetron en een herhaling van Married with Children. Spreekt Obama hen aan als hij zegt: "Turn off the tv sets, put away the video games, give your children the best education" ? Of irriteert hij hen alleen maar met zijn stadse, elitaire visies en verhalen over hoe goed hij 'Joe the Plumber' wel niet kent en begrijpt? Als het om muziek zou draaien, zouden deze mensen waarschijnlijk op McCain stemmen; Obama zette onlangs in een 'Ipod top 10' 'Ready or Not' van The Fugees op nummer 1 - McCain koos voor Abba met Dancing Queen (Rudy Giuliani blijkt dus niet de enige cross-dressing Republican te zijn..) en vulde zijn lijstje verder met country-knallers. 

Obama's enige kans bij deze groep kiezers ligt naar mijn idee bij de rampzalige economie. 
Als Jack & Jenny in Roanoke tijdens de reclame van Married with Children even naar hun lokale nieuwszender waren gezapt, hadden ze hem in hun eigen stadion (ongeveer) het volgende kunnen horen zeggen: 

Last week, I was on the campaign trail with Senator Webb. We were driving through this town, and we were getting hungry. So I said: Webb, let's get something to eat. We stopped at a diner, and I was thinking about getting some pie. I just love a good potatoe pie. When we came in, the employees asked if they could take a picture with me, because the owner was a die-hard Republican, so they thought it would be great to get a picture of me in his store. 
We took the picture, and then they found out that they were out of potatoe pie. So one of the employees goes in the back to see if they have more - and comes back with the owner. I said: Hello sir, how are you today? I hear that you're a die-hard Republican. And the owner said, that's right, I am a die-hard Republican. 

And then I asked him: How's business? 




Wednesday, October 15, 2008

I looked at my kingdom, I was finally there, to sit on my throne as the Prince of Bel Air

Kon George W. in 2004 nog een hulplijntje raadplegen, en bracht Sarah Palin onlangs voor het VP-debat 4 dagen door in een debate-bootcamp, gisteravond moesten John McCain en Barack Obama zonder een familielid te bellen, het publiek te raadplegen of een time-out te nemen hun kunstje laten zien. Volgens de polls was Obama officieel de ster van het circus, maar McCain had, vooral in het begin van het debat, zeker zijn goede momenten. 
Beide heren hebben de afgelopen dagen verschillende battleground states platgereisd en in rally na rally hun achterban toegesproken: niet alleen over hun eigen standpunten maar vooral over de slechte kanten van hun tegenstander. Tegelijkertijd krijgen de nationale nieuwszenders maar niet genoeg van de grote en kleinere schandalen. Sarah Palin werd vorige week schuldig bevonden aan misbruik van haar positie als gouverneur van de leegste staat van Amerika in de voortslepende Troopergate-zaak. Een klein lichtpuntje voor de republikeinse campagne is het ex-vrijetijdsterrorist(je) en ex-vriendje van Barack Obama, Bill Ayers. Voor de campagne hét bewijs dat 'moslim' Obama banden heeft met terroristen. John McCain beschuldigt daarnaast de door Obama gesteunde NGO Acorn van het verspreiden van neppe voter-registrations. 

Uit een aantal polls blijkt dat de Amerikaanse kiezer behoorlijk klaar is met dit onderlinge moddergooien van de kandidaten. En ik moet eerlijk toegeven dat ik steeds vaker overschakel naar minder intellectueel verantwoorde programma's als The Hills, The West Wing en het kanaal waar ze 22 uur per dag Fresh Prince of Bel Air afdraaien (genieten!) dan maar naar CNN te staren, want zelfs de meest spectaculaire roddels gaan vervelen nadat 10 verschillende 'experts' hun licht erop hebben laten schijnen. Vanavond was echter een uitzondering: Mr. Red and Mr. Blue zaten bij elkaar aan tafel tijdens het Al Smith Dinner, waar presidentskandidaten traditiegetrouw een toespraak houden. Alfred E. Smith was de eerste katholieke gouverneur van de VS, en sinds het jaar naar zijn dood wordt er elk jaar een 'fundraiser'-diner gehouden. Beide kandidaten hielden een geniale speech - zie hier en hier

Morgen (of eigenlijk over 4 uur..) ga ik naar de grens tussen Virginia en Kentucky (yes, die van de gefrituurde kip) om in een of ander onbeduidend gat naar een Obama-rally te gaan kijken. Of 'Eline's little friend' (zoals hij hier in huis genoemd wordt...) net zo entertaining gaat zijn als the Fresh Prince zullen we wel zien, maar ik hoop in ieder geval wel dat hij in januari op the throne zit en niet Will Smith - of erger nog, John McCain.

Sunday, October 12, 2008

Ay-leeeheen, there's this guy on the phone saying..

Op zondag heb ik een vaste 9-hour shift als Phone Bank Coordinator - dat wil zeggen dat ik in een kantoor sta waar van 12 uur 's middags tot 9 uur 's avonds een constante stroom pensionados, moeders met kinderen, irritante Amerikaanse mannen met dikke buiken in spijkerbloesjes die alles beter weten en irritante Amerikaanse vrouwen met verwasssen 'I went to Bible Park, Orlando' t-shirts die ook alles beter weten binnenkomt die kiezers in swing state Virginia willen bellen om te pollen: Stemmen ze op Obama of McCain? Wie gaan ze kiezen voor de Senaat? Wie gaan ze kiezen voor het Congres? Willen ze volunteeren? En als ze twijfelen is het aan de vrijwilligers om de persoon aan de andere kant van de lijn ervan te overtuigen dat Obama change brengt waar we allemaal in kunnen believen..ofzoiets.

Mijn taak is dan om ze naar een training te sturen (of hen zelf te trainen als mensen al bij elkaar op schoot en op de grond zitten in de 'training room') zodat ze het VoteBuilder-systeem kunnen gebruiken. Dit is een systeem dat de databases van alle kiezers en vrijwilligers in heel de VS beheert, en waarin je verschillende 'scripts' (een soort voorlees-sheet/gatentekst) kunt invoeren dat gekoppeld wordt aan de doelgroep die je wilt bellen. Niet echt interessant om hier nou over uit te gaan wijden, maar iedereen die ooit in een of ander vreselijk callcenter heeft gewerkt zal het wel begrijpen. 
Helaas verloopt een gesprek natuurlijk nooit precies volgens een script, dus als ze eenmaal aan het bellen zijn, steken ze constant hun vinger op om mij dingen te vragen, en komt het er op neer dat ik 9 uur lang rondren en telefoons in mijn handen gedrukt krijg met wildvreemde mensen aan de andere kant van de lijn die de meest bizarre vragen stellen. 'I speak Korean. Can that be of use for you?' 'I have a nephew who is very good at drawing. Can he make posters for your campaign?' 'I fucking hate you people for calling me all the time. Take me off your fucking call list!' 'I spoke to this guy in Pennsylvania the other day who told me about an office somewhere but I don't know where it is, do you have the address?' 'I have an old coffee machine that I would like to donate to your office, isn't that great?'.  Het blijkt best wel leerzaam te zijn om met 4 telefoons in je hand te staan en tegelijkertijd te moeten verzinnen hoe je iemand vriendelijk gaat vertellen dat hij zijn oude vieze koffiezetapparaat gewoon lekker in de vuilnisbak moet gooien, dat Koreaans zo stom klinkt dat het wat mij betreft niet buitenshuis gesproken mag worden en dat ik geen idee heb waar een of ander kantoor in een of andere staat waar 70 campagnekantoren zijn is. Terwijl er nog eens 4 mensen in de rij staan met met een kiezer aan de lijn, die ook weer een voor hen ozo belangrijk probleempje hebben. En je leert er beter Engels van praten -ik heb me maar overgegeven aan het overdreven Amerikaanse accent, zo praat iedereen hier tenslotte ook. And it's like sooo much fun to say 'Oh my gosh, that is like soooo totally cool' all the time.

En er is altijd nog 1 iemand die erger is dan ik; namelijk een van mijn mede-coordinatoren, Starr. Starr is even oud als ik, maar gedraagt zich alsof ze één of andere campaign whizz is die al op de barricades stond toen JFK besloot dat hij wel president wilde worden. Daarnaast heeft ze het meest nasale accent dat ik ooit gehoord heb, haar stem gaat werkelijk door merg en been. Laat het duidelijk zijn dat ik haar redelijk sfeerverlagend vind.

Maar de verder naar mijn idee intelligente, ok-uitziende Starr heeft wel het voordeel dat haar naam tenminste makkelijk uit te spreken is (ook al zou ik liever geen naam hebben die meteen associaties oproept met de vrouwelijke entourage van Snoop Dogg en vadsige blonde meisjes met roze milkshakes) Ik heet tegenwoordig namelijk 'Ay-leen' - Eline blijkt vrij lastig uit te spreken voor Amerikanen. Op zich kan ik hier prima mee leven,al leek het me even wel leuk om 2 maanden bloedserieus als Stacey/Jessie/Cassie door het leven te gaan. Maar als er zo'n hele dag constant mensen 'Ay-leeeeheeeen, there's this guy on the phone saying...'- en dan weer één of ander bijzonder geval is het een verademing als mensen er voor kiezen om je naam uit te spreken als E-line. - dat was ik toch al gewend!

Vandaag kreeg ik de kans om een pauze te nemen van de Phone Bank Madness. De baas van het kantoor waar ik meestal werk nam me mee naar een speech van Congressman Chris van Hollen, een congressman hier uit de buurt die hier erg populair schijnt te zijn omdat hij ondanks zijn hoge post nog vaak in zijn 'hood te vinden is. Het lijkt me niet zo'n hele bijzondere prestatie om af en toe op straat te zien te zijn als je ergens woont, maar kennelijk vinden ze dat hier heel leuk. De baas deed heel lief nog hard zijn best om zich door alle fans heen te worstelen en me voor te stellen aan Mr. Van Hollen. Het spectaculaire hiervan ging een beetje aan mij voorbij moet ik eerlijk toegeven, maar ik ga volgende keer mijn best doen om meer onder de indruk te zijn. Mister Chris was heel aardig en vond het leuk om een Nederlander te ontmoeten omdat hij zijn achternaam aan zijn Nederlandse voorouders te danken had. Na zijn pep-rally ging ik met nieuw campagne-enthousiasme weer terug voor de laatste drie uur in het kippenhok, en ik had zelfs nog even tijd om op de weg terug sushi te halen bij Bruce Lee. Hij had vandaag zijn feestelijke roze kimono helaas omgeruild voor een grijze. 

In het heetst van de strijd om de stemmen in Virginia kregen we onverwachts bezoek van een cameraploeg die ons kwam interviewen over hoe je een campagnekantoor leidt etc. Ik werd voor de camera gesleept en ik hoorde mijn cameraschuwe instinct zeggen: 'I don't wanna do this, I'm not Angelina Jolie'. Hoe ik in godsnaam bij deze debiele reactie kwam, ik weet het niet, maar helaas vandaag dus geen link naar een YouTube filmpje met één of ander kansloos statement van mij op de Amerikaanse tv. Gelukkig was de journalist aardig en antwoordde hij met 'You don't have to, if you don't want to', en toen mocht ik weg. 

Al is Phone Bank Coordinator spelen vaak slecht voor je humeur, en ben ik blij dat ik het niet elke dag hoef te doen, leer ik heel veel over de Amerikaanse kiezer, de dynamiek van een campagne, het enthousiasme van Amerikaanse vrijwilligers en mijn eigen stressbestendigheid. 
So actually, this day was like sooo totally awesome, and I was like: Oh my gosh, this is like sooo coool.

Saturday, October 11, 2008

Thank you for watching the Truman Show

Op een zonnige zaterdag zoals vandaag (in plaats van de verwachte ijsstormen is het hier midden oktober nog heel lekker weer) zijn de meeste Amerikanen in de suburbs of a)hun groener dan groene grasveld aan het maaien, b) Jack, Jason of Josh aan het toejuichen langs een voetbalveldje c) naar een Renaissance Fair (Nee, die blijken dus niet bedacht te zijn door de scriptwriter van de Gilmore Girls maar bestaan echt, en ze zijn OVERAL) of ze scharrelen thuis rond in een joggingpak met het logo van hun college of hun favoriete football-team. 

Vandaag moest ik het vooral hebben van categorie A en D - de mensen die thuis waren. Ik was namelijk niet thuis, maar 3 uur verderop in een suburb van Richmond, Virginia. Richmond en omgeving is solid redneck country, maar de economische crisis brengt hier veel gematigde Republikeinen aan het twijfelen. Daarom stuurt de Obamacampagne elk weekend honderden vrijwilligers naar Virginia om kiezers die geregistreerd staan als undecided te bezoeken om hen informatie te geven over Obama's standpunten en hen over te halen om een kruisje bij zijn naam te zetten op 4 november. 

Na een supersnelle autorit met mijn teammate-for-the-day, de blije gospelzingende Afrikaan Ade (in zijn witte splinternieuwe mariah carey-ish glittermercedes vol gadgets, waar ik tot mijn bescheiden geuitte grote blijdschap ook nog even een stukje in mocht rijden zonder dat ik daar om gevraagd had) kwam ik aan in Glen Allen, Virginia. Daar zette Ade mij af bij de poort van Pleasantville, nadat hij mij uitgebreid de zegen van de Heavenly Father, the Lord had doorgegeven (want hij voelde toch echt wel dat God een bijzonder plan met mij had aangezien hij mij helemaal vanuit Nederland hierheen had gestuurd). 

Het was net alsof ik op de set van de Truman Show beland was. Alle pre-fab huizen leken op elkaar, strak blauwe lucht, gifgroene gigantische gazonnetjes, een GMC-truck voor Dad en een Lexusje voor Mom op de driveway. Er was nog net geen meer met een horizon van karton a-la Truman, maar alles ademde plastic, fake, onpersoonlijk en leek mij de perfecte voedingsbodem voor existentiele depressies van Hockey Moms die zich afvragen hoe ze in godsnaam op dit punt in hun leven beland zijn. Je kon er een speld horen vallen, (op de grasmaaier in de verte na dan) en er was helemaal niemand op straat. Bij de meeste huizen moest je een gigantische trap beklimmen voor je bij de deur kwam (incl. Halloween-pompoenen en een Welcome to the Hansen's-deurmat) en zodra je aanbelde begon er binnen wat leek op een heel hondenasiel te blaffen. (seriously al die rednecks hebben minstens 2 hele enge honden). Gelukkig zijn Republikeinen vaak net mensen, dus ze waren meestal best vriendelijk en (most importantly) hielden ze hun honden bij mij vandaan. 
Eén vrouw beantwoordde de vraag 'Weet u 't al?' (in nette campaignspeak) met: I'm afraid I'm gonna have to vote for Sarah Palin. Daarna gaf ze mij een keurende 'lift-blik' en vroeg ze me vragend: But..you're so pretty?! alsof de Obama-achterban bestaat uit Mexicaans straattuig en uitkeringtrekkende zwarte moeders. Ze schrok duidelijk van haar eigen reactie en ik kon niks anders uitbrengen dan well thank you, have a nice day en nog maar eens lief lachen. 

Al snel werd me duidelijk dat de Democraten en de Republikeinen in dit nepdorp op zich allemaal aardig waren, maar dit absoluut niet van mekaar vonden. Nu was het natuurlijk geen nieuws dat de VS gepolariseerd zijn, maar om de ene buurman over de andere buurman te horen praten alsof hij een schadelijke bacterie is, is toch wat anders dan een VVD'er en een SP'er in dezelfde ruimte. Die buurmannen kunnen mekaar misschien ook wel vinden met een biertje en een bitterbal, (in hun geval waarschijnlijk een waterige Bud Light en een zak Doritos) maar het zag er niet naar uit alsof dat er ooit van ging komen. 

Verder kreeg ik uitgebreid de kans om 'de' Hockey Mom zoals zij door Sarah Palin bedoeld is te ontmoeten. Ze blijkt echter doorgaans een stuk dikker dan Sarah herself, ze heeft een nog irritanter accent en draagt zeker geen hakken van het merk Naugthy Monkey zoals mevrouw de gouverneur, maar gewoon oude sportschoenen. Ze is niet echt geinteresseerd in politiek en heeft eigenlijk geen tijd om met je te praten, want op zaterdag moet de wekelijkse truckload boodschappen van de Wal-Mart uitgeladen worden, en ondertussen kijkt ze een herhaling van Oprah of The View. Gelukkig wilden sommigen van hen nog wel mijn uitnodiging aannemen voor een speech die Bill Clinton morgen bij hen in de buurt zal houden. Het bleek wel dat veel van deze ladies waarschijnlijk niet op McCain zouden stemmen als Hillary Clinton de nominatie gewonnen had. 

Na een aantal uur werd ik met pijn in mijn kaken van mijn Prodent-smile en redelijk moeie beentjes weer opgehaald door de nog altijd onnatuurlijk blije, God voor alles dankende Ade. ('Thank you Lord for the sunshine today, Alrighty Father thank you for that green light, Oh Lord this coffee tastes GOOOOD!') Op de terugweg was ik onderhand wel gewend aan zijn retoriek en ik moet eerlijk toegeven dat hij met zijn gigantische smile en gangsta-slang een aanstekelijke werking op mijn humeur had en wel één van de meest positieve mensen is die ik ooit heb ontmoet. Een verkeerde afslag genomen? Don't worry, daar heeft the Lord vast een bedoeling mee. Nauwelijks files op de terugweg? Gods teken dat hij ons dankbaar was voor ons harde werk. Daarnaast was hij ontzettend respectvol tegenover mij; hij wilde hij me totaal niet bekeren, wat wel prettig was omdat ik even bang was dat ik de hele dag met een soort Jehova door zou moeten brengen. At the end of the day vond ik hem een ontzettende koning-keizer-held (jazeker Nouk, hij was er zo eentje), natuurlijk ook vanwege zijn geniale auto.  

Zo'n lange dag campaignen in de zon is toch best wel vermoeiend, dus nu ga ik met mijn net gehaalde sushi (versgemaakt door een Bruce Lee-lookalike in een roze kimono in 1 van de 30.000 cheapy sushitenten in mijn straat) op de bank een aflevering van Grey's Anatomy kijken (die jullie lekker puh pas over een jaar ofzo te zien krijgen, en ik zeg nikss!).

Nighty-night!.


Hiya there!

I give up, steeds weer terugmailen op diverse varianten van de vraag 'Hoessie nauw?' gaat zelfs de meest luie campaigner vervelen. Daarom toch maar een blog, (nee Ineeza, over m'n lijk zo'n waarikbenishetveeltofferdanbijjou.waarbenjij.nu site!) om Amsterdam en omgeving een beetje op de hoogte te houden - en om zelf niet te vergeten wat ik allemaal meemaak, zodat ik straks met tranen in mijn ogen en een goed glas rosé (wat hard gemist word in dit hypocriete drooggelegde land) terug kan lezen hoe leuk het ook alweer was. 

Kusje uit DC 
Eline