Ay-leeeheen, there's this guy on the phone saying..

Op zondag heb ik een vaste 9-hour shift als Phone Bank Coordinator - dat wil zeggen dat ik in een kantoor sta waar van 12 uur 's middags tot 9 uur 's avonds een constante stroom pensionados, moeders met kinderen, irritante Amerikaanse mannen met dikke buiken in spijkerbloesjes die alles beter weten en irritante Amerikaanse vrouwen met verwasssen 'I went to Bible Park, Orlando' t-shirts die ook alles beter weten binnenkomt die kiezers in swing state Virginia willen bellen om te pollen: Stemmen ze op Obama of McCain? Wie gaan ze kiezen voor de Senaat? Wie gaan ze kiezen voor het Congres? Willen ze volunteeren? En als ze twijfelen is het aan de vrijwilligers om de persoon aan de andere kant van de lijn ervan te overtuigen dat Obama change brengt waar we allemaal in kunnen believen..ofzoiets.

Mijn taak is dan om ze naar een training te sturen (of hen zelf te trainen als mensen al bij elkaar op schoot en op de grond zitten in de 'training room') zodat ze het VoteBuilder-systeem kunnen gebruiken. Dit is een systeem dat de databases van alle kiezers en vrijwilligers in heel de VS beheert, en waarin je verschillende 'scripts' (een soort voorlees-sheet/gatentekst) kunt invoeren dat gekoppeld wordt aan de doelgroep die je wilt bellen. Niet echt interessant om hier nou over uit te gaan wijden, maar iedereen die ooit in een of ander vreselijk callcenter heeft gewerkt zal het wel begrijpen. 

Helaas verloopt een gesprek natuurlijk nooit precies volgens een script, dus als ze eenmaal aan het bellen zijn, steken ze constant hun vinger op om mij dingen te vragen, en komt het er op neer dat ik 9 uur lang rondren en telefoons in mijn handen gedrukt krijg met wildvreemde mensen aan de andere kant van de lijn die de meest bizarre vragen stellen. 'I speak Korean. Can that be of use for you?' 'I have a nephew who is very good at drawing. Can he make posters for your campaign?' 'I fucking hate you people for calling me all the time. Take me off your fucking call list!' 'I spoke to this guy in Pennsylvania the other day who told me about an office somewhere but I don't know where it is, do you have the address?' 'I have an old coffee machine that I would like to donate to your office, isn't that great?'.  Het blijkt best wel leerzaam te zijn om met 4 telefoons in je hand te staan en tegelijkertijd te moeten verzinnen hoe je iemand vriendelijk gaat vertellen dat hij zijn oude vieze koffiezetapparaat gewoon lekker in de vuilnisbak moet gooien, dat Koreaans zo stom klinkt dat het wat mij betreft niet buitenshuis gesproken mag worden en dat ik geen idee heb waar een of ander kantoor in een of andere staat waar 70 campagnekantoren zijn is. Terwijl er nog eens 4 mensen in de rij staan met met een kiezer aan de lijn, die ook weer een voor hen ozo belangrijk probleempje hebben. En je leert er beter Engels van praten -ik heb me maar overgegeven aan het overdreven Amerikaanse accent, zo praat iedereen hier tenslotte ook. And it's like sooo much fun to say 'Oh my gosh, that is like soooo totally cool' all the time.

En er is altijd nog 1 iemand die erger is dan ik; namelijk een van mijn mede-coordinatoren, Starr. Starr is even oud als ik, maar gedraagt zich alsof ze één of andere campaign whizz is die al op de barricades stond toen JFK besloot dat hij wel president wilde worden. Daarnaast heeft ze het meest nasale accent dat ik ooit gehoord heb, haar stem gaat werkelijk door merg en been. Laat het duidelijk zijn dat ik haar redelijk sfeerverlagend vind.

Maar de verder naar mijn idee intelligente, ok-uitziende Starr heeft wel het voordeel dat haar naam tenminste makkelijk uit te spreken is (ook al zou ik liever geen naam hebben die meteen associaties oproept met de vrouwelijke entourage van Snoop Dogg en vadsige blonde meisjes met roze milkshakes) Ik heet tegenwoordig namelijk 'Ay-leen' - Eline blijkt vrij lastig uit te spreken voor Amerikanen. Op zich kan ik hier prima mee leven,al leek het me even wel leuk om 2 maanden bloedserieus als Stacey/Jessie/Cassie door het leven te gaan. Maar als er zo'n hele dag constant mensen 'Ay-leeeeheeeen, there's this guy on the phone saying...'- en dan weer één of ander bijzonder geval is het een verademing als mensen er voor kiezen om je naam uit te spreken als E-line. - dat was ik toch al gewend!

Vandaag kreeg ik de kans om een pauze te nemen van de Phone Bank Madness. De baas van het kantoor waar ik meestal werk nam me mee naar een speech van Congressman Chris van Hollen, een congressman hier uit de buurt die hier erg populair schijnt te zijn omdat hij ondanks zijn hoge post nog vaak in zijn 'hood te vinden is. Het lijkt me niet zo'n hele bijzondere prestatie om af en toe op straat te zien te zijn als je ergens woont, maar kennelijk vinden ze dat hier heel leuk. De baas deed heel lief nog hard zijn best om zich door alle fans heen te worstelen en me voor te stellen aan Mr. Van Hollen. Het spectaculaire hiervan ging een beetje aan mij voorbij moet ik eerlijk toegeven, maar ik ga volgende keer mijn best doen om meer onder de indruk te zijn. Mister Chris was heel aardig en vond het leuk om een Nederlander te ontmoeten omdat hij zijn achternaam aan zijn Nederlandse voorouders te danken had. Na zijn pep-rally ging ik met nieuw campagne-enthousiasme weer terug voor de laatste drie uur in het kippenhok, en ik had zelfs nog even tijd om op de weg terug sushi te halen bij Bruce Lee. Hij had vandaag zijn feestelijke roze kimono helaas omgeruild voor een grijze. 

In het heetst van de strijd om de stemmen in Virginia kregen we onverwachts bezoek van een cameraploeg die ons kwam interviewen over hoe je een campagnekantoor leidt etc. Ik werd voor de camera gesleept en ik hoorde mijn cameraschuwe instinct zeggen: 'I don't wanna do this, I'm not Angelina Jolie'. Hoe ik in godsnaam bij deze debiele reactie kwam, ik weet het niet, maar helaas vandaag dus geen link naar een YouTube filmpje met één of ander kansloos statement van mij op de Amerikaanse tv. Gelukkig was de journalist aardig en antwoordde hij met 'You don't have to, if you don't want to', en toen mocht ik weg. 

Al is Phone Bank Coordinator spelen vaak slecht voor je humeur, en ben ik blij dat ik het niet elke dag hoef te doen, leer ik heel veel over de Amerikaanse kiezer, de dynamiek van een campagne, het enthousiasme van Amerikaanse vrijwilligers en mijn eigen stressbestendigheid. 

So actually, this day was like sooo totally awesome, and I was like: Oh my gosh, this is like sooo coool.